Słów kilka
Czesława Gaja była niezwykłą osobą, której życie było pełne pasji, miłości i poświęcenia. Jej śmierć w 2016 roku pozostawiła pustkę w sercach wielu osób, które miały przyjemność ją znać.
Była żoną Mieczysława Gaja, rzeźbiarza ludowego, który dzięki wsparciu Czesławy mógł rozwijać swoją pasję i twórczość. Jako jego żona, była nie tylko towarzyszką życia, ale także wsparciem w twórczych dążeniach, inspirując go i dodając mu otuchy.
Poza tym, Czesława była matką dwóch synów - Mariusza, urodzonego w 1977 roku, oraz Przemysława, urodzonego w 1981 roku. Jej relacje z synami były pełne ciepła, miłości i wzajemnego zrozumienia. Wychowywała ich z miłością i troską, przekazując im wartości, które sama ceniła w życiu.
Kilka lat przed swoją śmiercią, Czesława doznała smutku po stracie bliskich osób. W 1999 roku odszedł jej ojciec Wacław Suska, a w 2012 roku matka Janina Suska. Te straty głęboko ją dotknęły, ale mimo to, starała się być mocnym oparciem dla swojej rodziny.
Czesława miała także siostrę, Jadwigę Wydrę, która wraz ze swoim mężem Adamem Wydrą tworzy rzeźby ludowe w Woli Gułowskiej. Jadwiga i Czesława dzieliły wiele wspólnych chwil i były dla siebie wsparciem w trudnych momentach. Poza Jadwigą, Czesława miała dwóch braci: Eugeniusza z Dąbrówki oraz Stanisława ze Sztutowa. Więź, jaką dzieliła z rodzeństwem była głęboka i trwała, pełna wspólnych wspomnień, rodzinnych historii i nierozerwalnych więzów.
13 października przynosi rocznicę śmierci Czesławy Gaja. Dla rodziny i przyjaciół jest to czas refleksji i wspomnień o niej. Mimo upływu lat, jej wspomnienie wciąż żyje w sercach tych, którzy ją kochali i pamiętają o niej z miłością i wdzięcznością.
Czesława Gaja - nie tylko cień, ale i barwa wielkiego rzeźbiarza
Często zastanawiamy się nad tym, co stanowi o sukcesie artysty. Talent? Wytrwałość? A może szczęście? Istnieje jednak jeden element, który niejednokrotnie pozostaje niezauważony, mimo że odgrywa kluczową rolę w życiu twórcy. Mowa o wsparciu najbliższych, w tym przypadku – o wsparciu żony.
Czesława Gaja była nie tylko towarzyszką życia znanego rzeźbiarza Mieczysława Gaja, ale także jego największym wsparciem, inspiracją i krytykiem. Być może nie tworzyła sama, ale bez wątpienia miała ogromny wpływ na twórczość swojego męża. Choć wielu kojarzy ją jedynie jako towarzyszkę życia sławnego artysty, Czesława była nie tylko cichym wsparciem w kuluarach, ale również aktywnym uczestnikiem w procesie tworzenia. Pracując w szkółce rzeźbarskiej, miała nie tylko kontakt z surowcem, z którego powstają rzeźby, ale także zdobyła praktyczną wiedzę o rzeźbiarstwie. Jej doświadczenie i umiejętności przekładały się na codzienną współpracę z mężem.
Nie tylko pracowała obok niego w szkółce rzeźbarskiej czy dodawała barw jego rzeźbom, ale również razem prowadzili warsztaty rzeźbiarskie. Te warsztaty nie były tylko miejscem nauki dla młodych adeptów sztuki, ale również przestrzenią wymiany doświadczeń i poglądów między małżonkami.
Dzięki wspólnemu prowadzeniu kursów, twórczość Mieczysława zyskiwała nowe, świeże spojrzenie, a Czesława miała okazję podzielić się swoją wiedzą i pasją.
Ale ich współpraca nie kończyła się w pracowni. Razem jeździli na kiermasze i targi rzemieślnicze. Podczas tych wyjazdów Mieczysław prezentował swoje rzeźby, a Czesława była nie tylko jego wsparciem, ale często również negocjatorką, dzięki czemu ich dzieła trafiały do kolekcjonerów i miłośników sztuki.
Ich obecność na kiermaszach była nie tylko okazją do sprzedaży, ale również do nawiązywania kontaktów, wymiany doświadczeń z innymi artystami i czerpania inspiracji. Czesława, z racji swojego doświadczenia i wiedzy, była nieraz doradcą dla młodszych rzeźbiarzy, udzielając im cennych rad i wskazówek.
Jednak to, co wyróżniało Ją na tle innych, to talent malarski. Nie tylko była obecna w pracowni swojego męża, ale również wkładała w niego kawałek siebie, malując jego rzeźby. Jej pędzel dodawał barw i życia dziełom artysty, nadając im wyjątkowy charakter. Można by rzec, że Mieczysław nadawał formę, a Czesława duszę.
Ich współpraca była harmonijną symfonią dwóch talentów, które idealnie się uzupełniały. W świecie sztuki, gdzie indywidualizm jest na wagę złota, ich wspólna praca była dowodem na to, że wielkie dzieła mogą powstawać nie tylko z genialności jednej osoby, ale z połączenia pasji, talentu i miłości dwóch ludzi, że prawdziwa sztuka rodzi się z serca, ale również z współpracy i zaufania. Warto pamiętać o rękach Czesławy, które pomogły je wyrzeźbić, o jej oku krytycznym, które dodawało każdemu dziełu wykończenia, o jej duchu, który napełniał każdy kawałek drewna życiem.
Historia ich życia i twórczości jest przypomnieniem, że sztuka to nie tylko wyraz indywidualnego geniuszu, ale często wynik współpracy, wspólnego marzenia i nieskończonej miłości do tworzenia. W świecie sztuki zbyt często zapominamy o tych, którzy stoją za artystą, oferując wsparcie emocjonalne, duchowe i czasem nawet materialne. Często są to osoby, które w cieniu troszczą się o codzienność, pozwalając artystom skupić się na ich pasji i twórczości. W przypadku żony mogło być podobnie.
Czesława, będąc u boku męża, była świadkiem jego wzlotów i upadków, triumfów i porażek. Wspólnie z nim cieszyła się z każdego sukcesu, ale też podnosiła na duchu w trudniejszych chwilach. Była jego ostoją, niezmiennym punktem odniesienia w burzliwym świecie sztuki. Czesława Gaja – kobieta, która stała za wielkim rzeźbiarzem, ale którą warto pamiętać i docenić także jako niezastąpioną towarzyszkę życia i twórczości.
Niech jej postać będzie przypomnieniem, że wielkość dzieła nie zawsze jest efektem pracy jednego człowieka, ale często owocem współpracy i miłości. Dlatego kiedy myślimy o wielkich rzeźbiarzach, warto pamiętać nie tylko o tych, którzy stworzyli daną rzeźbę, ale również o tych, którzy byli obok, inspirując, wspierając i tworząc razem.
Miłość do Ogrodu
Niektórzy ludzie odnajdują swoje miejsce na świecie w górach, inni nad morzem, a jeszcze inni, jak Czesława, w ziemi, którą można przekształcić w rajską przystań. Jej miłość do ogrodu była tak głęboka, jak korzenie drzewa rozprzestrzeniające się w glebie. To była pasja, która kształtowała jej codzienność, sprawiając, że każdy dzień stawał się nieco bardziej kolorowy i pełen życia.
Posiadanie własnej działki było dla Czesławy nie tylko przywilejem, ale także źródłem niekończącej się radości. To tam spędzała większość wolnych chwil, pielęgnując każdą roślinę, dbając o każdy kwiat i krzew. Jej działka była jak żywa paleta barw i zapachów, na której co roku malowała nowy obraz. Kwiaty, drzewa owocowe, krzewy – każdy element składający się na ten ogrodowy krajobraz był wyselekcjonowany i pielęgnowany z miłością i precyzją.
Ale nie tylko działka skupiała jej uwagę. Przed jej domem, na niewielkim skrawku ziemi, znajdował się kolejny ogród. Choć mniejszy, był równie piękny i troskliwie pielęgnowany. Stał się wizytówką domu i zachętą dla przechodniów, by na chwilę się zatrzymali i podziwiali piękno przyrody.
Dla Czesławy, ogród nie był tylko miejscem uprawy roślin. Był to przede wszystkim azyl, miejsce relaksu, medytacji i kontemplacji. To tam, w otoczeniu zieleni, szukała spokoju, inspiracji i odnajdywała poczucie sensu. Ogród był dla niej lustrzanym odbiciem jej duszy – pełen pasji, troski i miłości do życia.
Jej miłość do roślin była zaraźliwa. Inspirowała innych do tworzenia własnych kącików zieleni, do doceniania prostoty i piękna przyrody. Dzięki niej wiele osób odkryło radość płynącą z pracy w ogrodzie i bliskości z naturą.
Czesława, poprzez swój ogród, pokazała, że piękno jest wszędzie wokół nas – wystarczy tylko spojrzeć, zatroszczyć się i pielęgnować. Jej ogrody stały się źródłem inspiracji dla wielu i żywym dowodem na to, że przyroda jest najwspanialszym artystą, a my jesteśmy jedynie jej skromnymi uczniami.
Pamięć, która trwa - Siedem lat bez Niej
13 października 2023, data jak każda inna w kalendarzu, ale dla wielu z nas - dniem, w którym serce bije mocniej, a wspomnienia są bardziej żywe niż kiedykolwiek. Dziś mija dokładnie siedem lat od kiedy odeszła od nas - Mama, Żona, Przyjaciółka, Siostra, Sąsiadka, Znajoma. Czas płynie nieubłaganie, ale dla tych, którzy ją znali i kochali, ta strata jest wciąż równie świeża.
Wspominamy ją - nie jako postać w przeszłości, ale jako żywą obecność w naszym codziennym życiu. Jej śmiech, mądrość i ciepło wciąż rozbrzmiewają w naszych sercach. Bo przecież każdy z nas nosi w sobie cząstkę jej duszy. Dla jednych była opoką, dla innych inspiracją, dla jeszcze innych - nieocenionym wsparciem w trudnych chwilach. Mimo że odeszła, jej duch wciąż jest wśród nas. W małych gestach, które kiedyś nas nauczyła, w tradycjach, które pielęgnujemy. W każdym uśmiechu i łzach, które płyną, kiedy wspominamy wspólnie spędzone chwile.
Często mówi się, że prawdziwa miłość nie zna granic, a śmierć nie jest w stanie jej przerwać. To prawda. Choć fizycznie jej z nami nie ma, jej obecność jest wszechobecna. W każdym kroku, który stawiamy, w każdej decyzji, którą podejmujemy, czujemy jej wpływ, przewodnictwo i miłość. Dla wielu z nas ta rocznica to moment refleksji, chwila zadumy nad ulotnością życia i wartością każdej chwili spędzonej z bliskimi. Ale to także przypomnienie, że miłość i pamięć są wieczne, a wspomnienia, które nosimy w sercach, stają się naszym najcenniejszym skarbem.
Pamięć serca rzeźbionego w drewnie
Siedem lat minęło od kiedy Czesława Gaja opuściła ten świat, zostawiając po sobie niewidzialny ślad. Choć to jej mąż, Mieczysław Gaja, był tym, którego imię kojarzy się z wyjątkowymi rzeźbami ludowymi, to nie można zapomnieć o roli Czesławy w tym twórczym procesie. Za każdym wielkim artystą stoi ktoś, kto wspiera, inspiruje i wierzy, nawet w najtrudniejszych chwilach. Czesława była tym kimś dla Mieczysława.
W czasach, gdy ludowe rzeźbiarstwo było na skraju zapomnienia, para Gajów wierzyła w jego siłę i wyjątkowość. Wspólnie przemierzali życie, poszukując inspiracji, ucząc się od starszych i przekazując wiedzę młodszym. Czesława była cieniem Mieczysława, ale jej obecność była niezwykle mocno odczuwalna. Jej ciepło, wsparcie i nieskończona cierpliwość były fundamentem, na którym opierała się twórczość jej męża.
Jednak Czesława nie była tylko wsparciem dla Mieczysława. Była też opiekunką tradycji, opowieści i legend, które tworzyły tło dla rzeźb jej męża. Znała historie, które kryły się za każdym wycięciem noża, każdą rysą i każdym detalem.
Minęło siedem lat, ale pamięć o Czesławie pozostaje wciąż żywa. Dla wielu była ona symbolem siły, determinacji i miłości do sztuki i tradycji. A dla Mieczysława była niewyczerpanym źródłem inspiracji i wsparcia.
Dzisiaj, przypominając sobie o Czesławie, przypominamy sobie też o tym, jak ważne jest to, co niewidzialne. O tym, że za każdym sukcesem, za każdym dziełem sztuki, stoi ktoś, kto wierzy, wspiera i kocha. Czesława Gaja była tym kimś dla Mieczysława, ale była też symbolem dla wszystkich tych, którzy wierzą w siłę tradycji, w wartość rodziny i w magię niewidzialnego wsparcia.
Nie sposób nie zastanowić się, jak wiele osób w naszym życiu pozostaje w cieniu, będąc jednocześnie nieodłączną częścią naszej codzienności. Czesława Gaja przypomina nam, że wartość człowieka nie zawsze jest mierzona w świetle jupiterów, ale często w cieniu, gdzie działania mówią głośniej niż słowa. Choć nie tworzyła rzeźb własnymi rękoma, sama była jak rzeźba - wyjątkowa, pełna emocji i historii, której głębokość można było dostrzec jedynie przy bliższym poznaniu. Wspomnienia o niej nie są jedynie o kobiecie, która była żoną znanego rzeźbiarza, ale o osobie, która sama w sobie była niezastąpioną częścią historii ludowej kultury Polski.
Siedem lat minęło, ale każda rocznica jest przypomnieniem o tym, jak ważne są osoby, które pomimo pozostawania w cieniu, są fundamentem naszego życia, naszej twórczości, naszej pasji. Czesława Gaja była taką osobą dla Mieczysława, ale także dla wielu innych, których życie dotknęła swoją obecnością.
Niech ta rocznica będzie dla nas przypomnieniem o tym, żebyśmy doceniali tych, którzy są obok nas, nawet jeśli ich rola nie jest zawsze widoczna na pierwszy rzut oka. Bo to właśnie oni stanowią fundament naszego istnienia i naszej twórczości.
Książka męża, która wkrótce ujrzy światło dzienne, nie będzie tylko kolejnym tomem na półce literackiej Polski. Stanie się hołdem dla Czesławy Gaja, świadectwem życia tej niezwykłej kobiety, której obecność była tak ważna dla ludowej kultury naszego kraju. Każda strona, każde słowo będzie echem wspomnień o niej, odczuciem chwil spędzonych u boku Mieczysława i świadectwem ich wspólnej pasji.
Niech ta książka będzie jak kamienny pomnik na papierze, nieśmiertelnym śladem, który przetrwa próbę czasu. Nie tylko dla tych, którzy mieli przyjemność znać Czesławę osobiście, ale również dla przyszłych pokoleń, które dzięki niej poznają historię kobiety, która w cieniu wielkiego artysty była jego niewyczerpanym źródłem inspiracji. Będzie pamiątką dla Czesławy, która na zawsze pozostanie w sercach tych, których życie dotknęła.
Strata bliskich to jedno z najtrudniejszych doświadczeń w życiu człowieka. Czesława nie miała łatwo. W 1999 roku straciła ojca, a trzynaście lat później, w 2012 roku, opuściła ją również matka. Dwa fundamentalne filary jej życia, które utraciła w tak krótkim czasie.
Z pewnością, te straty odcisnęły na niej piętno. Kiedy opuściła ten świat cztery lata po śmierci matki, wielu mogło poczuć, że odeszła zbyt wcześnie, że czas ją zbyt szybko wyprzedził. Może to był sposób natury, by ponownie połączyć ją z tymi, których kochała, w miejscu, gdzie ból i tęsknota nie mają miejsca.
Często mówimy, że życie jest krótkie, ale to, co zostawiamy po sobie, to odcisk, który nie zanika. Czesława, mimo krótkiego czasu, jaki miała po stracie matki, pozostawiła po sobie niezatarte ślady w sercach tych, którzy ją znali. Jej życie było pełne pasji, miłości i troski o innych, a te wartości przetrwały próbę czasu.
Każda chwila, którą spędziliśmy z bliskimi, jest bezcenna. Czesława nauczyła nas, że nawet jeśli czas wydaje się być przeciwko nam, to wartości, jakie przekazujemy, oraz wspomnienia, które tworzymy, są wieczne. Odeszła za szybko, ale jej duch żyje w każdym, kto miał przyjemność ją znać.
Rzeźby są niczym odzwierciedlenie duszy artysty, ale także tych, którzy są blisko niego, inspirują i wspierają w twórczości. W pracach Mieczysława Gaja można dostrzec nie tylko jego talent, ale także ślad Czesławy, jego żony, która była nieodłączną częścią jego życia i twórczości.
Może nie jest już wśród nas, ale jej duch żyje dalej w tych rzeźbach, które stanowią trwały dowód miłości, pasji i poświęcenia. Każdy szczegół, każda linia przypomina o niej, o jej roli w życiu męża i o tym, jak wiele znaczyła dla niego.
Ale to nie tylko rzeźby są świadkami jej obecności. Dziedzictwo Czesławy jest również kontynuowane przez jej dwóch synów, Mariusza i Przemysława. Urodzeni w latach 1977 i 1981, stali się żywym odzwierciedleniem wartości, które Czesława wniosła do ich życia. Ich wspomnienia, nauki i doświadczenia z matką są niczym niezatarte znaki, które kierują nimi przez życie. Synowie, choć różnią się od siebie, obaj niosą w sobie cząstkę matki. W ich oczach, w ich działaniach, w ich słowach jest coś, co przypomina o niej. Można to dostrzec w sposób, w jaki traktują innych, w ich wartościach i w ich podejściu do życia.
Życie jest nieprzewidywalne i pełne zaskakujących zwrotów akcji. Czesława może nie być już wśród nas fizycznie, ale jej duch żyje dalej, w rzeźbach, które stanowią część historii rodziny, i w sercach jej synów, którzy każdego dnia przypominają światu o niezwykłej kobiecie, jaką była ich matka.
13 października dzień, w którym zatrzymuje się czas.
Niech ten dzień stanie się dniem pamięci Czesławy Gaja. Dniem, w którym wszyscy, którzy ją znali, zatrzymają się na chwilę, by przypomnieć sobie o jej uśmiechu, o jej radach, o tych momentach, które spędzili razem. Dniem, w którym można uczcić jej pamięć poprzez wspólne spotkanie, opowiadanie anegdot czy nawet po prostu chwilą ciszy.
Niech 13 października stanie się symbolem tego, jak ważne jest pamiętanie o tych, którzy odeszli, ale którzy na zawsze pozostają w naszych sercach. Czesława, choć nie jest już wśród nas, żyje dalej w wspomnieniach tych, którzy ją kochali. I choć życie toczy się dalej, to warto, przynajmniej raz w roku, zatrzymać się i oddać hołd tej niezwykłej kobiecie, której obecność była tak ważna dla wielu ludzi.
Zwracam się z prośbą do każdego, kto czyta te słowa, by poświęcił chwilę na modlitwę i przemyślenia w intencji Czesławy Gaja. Dla wielu była ona nie tylko matką i żoną, ale także przyjacielem, wsparciem i źródłem nieustającej inspiracji. Niech ta chwila modlitwy będzie dla nas okazją do przypomnienia sobie o wartościach, które Czesława w nas zaszczepiła, o miłości, która nią tchnęła i o sile, z jaką stawiała czoło życiowym wyzwaniom. Niech każda myśl, każde wspomnienie o niej, będzie niczym ciepły promień słońca, przypominający nam o jej obecności w naszym życiu. Niech będzie to również przypomnienie, że choć fizycznie mogła nas opuścić, jej duch i nauki żyją w nas dalej.
Proszę, niech ta chwila nie będzie jedynie smutnym przypomnieniem o stracie, ale także świętem jej życia, jej osiągnięć i miłości, jaką obdarzała nas każdego dnia.
Modlimy się za Czesławę, dziękując za każdy moment spędzony u jej boku, i prosimy o siłę, by kontynuować jej dziedzictwo w naszym codziennym życiu. Niech jej pamięć będzie dla nas przewodnikiem i inspiracją na każdym kroku.
Amen
13.10.2023 PG